Όλη την νύχτα το ακούγαμε να νιαουρίζει. Σαν κλάμα ακουγόταν, σαν παράπονο.
Η Ρόζα, τις προηγούμενες μέρες είχε επιδείξει ένα ΄΄ανώτερο΄΄ πρόσωπο, με κορυφαίο το μητρικό ένστικτο σε πλήρη εξέλιξη. Όχι μόνο περιφρουρούσε και προστάτευε τον Χα-Σλάν, στεκούμενη άγρυπνη φρουρός σε κάθε βήμα του, αλλά τον έπλενε με την γλώσσα της σε ένα ιδιότυπο μπάνιο Χαντ μειντ. Του έδειχνε τρόπους να περπατάει σαν ...γάτος και όχι σαν τρανσφόρμερ. Τον εκπαίδευε ακόμα πως να κάνει την ΄΄ανάγκη΄΄ του, έτσι ώστε να μην πρήζεται η κοιλιά του.
Το πρωί, με το πρώτο φως, η Ρόζα και εγώ εκδράμαμε προς τον απέναντι Βατιώνα, από εκεί που ακούγαμε τα κλάματα το βράδυ Ο έφηβος Νώε μας παρακολουθούσε από την βεράντα. Η δικιά του βόλτα θα ήταν η επόμενη.
Δεν αργήσαμε να εντοπίσουμε και μετά από μερικά ψιτ, ψιτ, να εμφανιστεί μπροστά μας ένας νέος Χα-Σλαν, ελάχιστα μεγαλύτερος. Η διαφορά ήταν πως τούτος ο ...μεγαλοπρεπής είχε αρχίσει να μεγαλώνει μέσα στην Βατιώνα κάτι που τον έκανε επιφυλακτικό με τους ανθρώπους μα και επιθετικό. Εύκολα κύρτωνε την ράχη του και ήταν πολλές οι φορές που μας έδειξε τα ...αγκάθια του.
Μόνο μετά από ώρα και με τη εμφανίσει του γάλακτος ηρέμισε κάπως.
